लजेस राई
Dharapani online media
पृष्ठभूमि:
धरान नगरको सामाजिक अभियान “हर्क साम्पाङ्ग श्रमअभियान” अन्तर्गत दैनिक रूपमा नगरवासीहरू स्वेच्छिक रूपमा सडक, नाला, ढल तथा सार्वजनिक संरचनाहरू निर्माण गर्न श्रमदान गर्दै आएका छन्। यो अभियानले विकासमा जनसहभागिता र आत्मनिर्भरता प्रवर्द्धन गर्ने प्रेरक उदाहरण प्रस्तुत गरिरहेको छ।

यसै सन्दर्भमा धरान ११, सुनसरी निवासी ५१ वर्षीय सत्यवती राईको उपस्थितिले हजारौं सहभागीहरूमाझ विशेष ध्यान खिच्यो। बैशाखीको सहारामा हिँड्ने उहाँको आत्मबल र समर्पणले धरानको श्रम अभियानमा एक फरक, भावुक र प्रेरणादायी आयाम थपिदिएको छ।

उद्देश्य:
यो लेख सत्यवती राईजस्तो साहसी र प्रतिबद्ध नागरिकहरूको योगदानप्रति सम्मान प्रकट गर्न लेखिएको हो। लेखमार्फत हामी समाजका सबै वर्गलाई विकासमा सहभागी गराउने अभियानप्रति जागरूकता बढाउन र सबैलाई सकारात्मक प्रेरणा दिन चाहन्छौं।

लेख–विवरण:
बुहुभाषिक पाठशालाको ड्रेन निर्माण स्थलमा हजारौंको भिड थियो—कसैले कुदाल समाएको, कसैले बेल्चा। सबैको अनुहारमा श्रमको सन्तोष र विकासको सपना थियो।
त्यही भिडमा, एक महिला—बैशाखीको सहारामा हिँड्दै—साहसिक कदम चाल्दै कार्यस्थलमा आइपुगिन्। उनी थिइन् धरान ११ निवासी ५१ वर्षीया सत्यवती राई।

बैशाखी टेकेरै उनले टपरी उठाइन्। बालुवा, सिमेन्ट, गिटीको मिक्स बोकेर उनले पनि काममा हात हालिन्। त्यो क्षणले उपस्थित सबैको मन छुयो। केहीको आँखा रसाए।
उहाँको अनुहारमा थकाइको छायाँ थिएन, केवल आत्मगौरव थियो।

उहाँको श्रमले प्रमाणित गर्‍यो—शरीर कमजोर भए पनि मन बलियो छ भने, विकासको यात्रामा कसैले पनि पछि पर्नुपर्दैन।

उहाँको यो साहसिक उपस्थितिलाई “Munu Pitha” ले कैद गरी फोटो र भिडियोको माध्यमबाट साझा गर्नुभयो। उहाँलाई हार्दिक धन्यवाद।

निष्कर्ष:
सत्यवती राईको योगदान कुनै सामान्य काम थिएन। त्यो एउटा प्रेरणादायी कथाको जीवन्त चित्र थियो। बैशाखी टेकेर पनि सशक्त पाइला चाल्दै उनले हामी सबैलाई सिकाइदिइन्—”विकासको सपना सबैको हो, र योगदान दिन नसकिने भन्ने सोच एक भ्रम हो।”

हजारौंको भिडमा उहाँ एक उदाहरण बनिन्—अदम्य इच्छाशक्ति, निःस्वार्थ समर्पण र नागरिक कर्तव्यको प्रतीक।

[फोटो र भिडियो यहाँ राखिएको छ – सौजन्य: Munu Pitha